4. Nauka

                Hermiona Granger weszła do Pokoju Wspólnego Gryfonów myśląc cały czas o nowym nauczycielu. Wyglądał zupełnie normalnie, wysoki brunet, może nie przystojny, ale też nie brzydki. Nie wywołał wśród uczniów paniki, ani zachwytu, jednak miał w sobie coś co ją przerażało, czego nie była w stanie określić. Zajęta zastanawianiem się, nie zauważyła, że na jednym z foteli siedział wpatrzony w nią były przyjaciel. Ron czekał na nią od jakiegoś czasu w milczeniu. Gdy tylko ją zobaczył uśmiechnął się delikatnie i pokiwał, jednak nie zwróciła na niego uwagi.

-Daję ci ostatnią szansę- usłyszała nagle.- Wróć do mnie, a wszystko będzie jak dawniej.- spojrzała na byłego chłopaka i uśmiechnęła się ironicznie.

-Jasne, Skarbie, już biegnę.- rudzielec zdziwił się, ale szybko wstał i podszedł do niej z zamiarem przytulenia nie rozumiejąc aluzji.- Nie ma takiej opcji, co ty sobie wyobrażasz?! Od czasu procesu kłócisz się, obrażasz i przepraszasz na przemian. Mam dość, rozumiesz?! Nie chcę cię znać i nie chcę żeby było jak kiedyś! Nastały nowe czasy, mam nowe życie i na pewno nie chcę dzielić go z tobą. Żegnaj Ronaldzie, życzę powodzenia.- zgromił ją wzrokiem, ale odchodząc nawet nie zwróciła na to uwagi.

-Jasne! Idź sobie do niego! Szlamowata dziwko! To twój nowy zawód?!- odwróciła się z politowaniem, ale nic nie odpowiedziała spokojnie odchodząc do dormitorium. Słyszała, że jeszcze coś krzyczał, ale nie odpowiedziała. Wiedziała, że to i tak nie ma sensu... Ron to Ron, zawsze był porywczy i nic tego nie zmieni. Kiedyś wydawało się jej, że będzie potrafiła pomóc mu stać się lepszym człowiekiem, albo poradzić sobie z kompleksami, ale nigdy nawet trochę jej się nie udało. Wiecznie uparty rudzielec... Uśmiechnęła się smutno. Kiedyś był dla niej wszystkim, a dziś? Jedynie wspomnieniem i to wcale nie jakimś szczególnie miłym. Postanowiła przestać o nim myśleć, najlepiej zacząć od razu. Jako prefekt naczelna przysługiwała jej osobna komnata, której drzwi znajdowały się pomiędzy schodami do damskich i męskich dormitoriów. Dotknęła klamki i w myślach wypowiedziała znaną tylko sobie formułkę. Usłyszała zgrzyt zamku, jakby przekręcała klucz i weszła do środka, gdzie powtórzyła czynność, by zamknąć się od środka. Zerknęła niepewnie na pokój i oniemiała z wrażenia. Znajdowała się właśnie w pięknym małym saloniku, z prywatnym kominkiem po lewej stronie, czerwonymi kanapami ozdobionymi złotymi poduszkami oraz fotelami do kompletu na środku pomieszczenia. Przed nimi stał szklany stolik z wazonikiem pięknych czerwonych gerberów, które tak uwielbiała. Zauważyła jeszcze półkę pełną książek z prawej strony, na której widok aż pisnęła. Nie ma nic piękniejszego niż dobrze wyposażona biblioteczka!- pomyślała. Tuż obok regału znajdowały się dwie pary drzwi, poszła więc dalej zwiedzać swój apartament. Jedne z nich prowadziły do sypialni, gdzie od razu rzucało się w oczy wielkie łoże z baldachimem. Granger pomyślała, że spokojnie pomieściłoby ze cztery osoby. Obok były szafki nocne i drzwi do kolejnego pomieszczenia, które okazało się garderobą. Jej kufer już tam był, w związku z czym rozpakowała go za pomocą zaklęcia i poszła otworzyć ostatnie drzwi. Ujrzała tam piękną łazienkę, w białych kafelkach z ogromną wanną i złotymi kurkami. Postanowiła od razu z niej skorzystać i napuściła sobie wody dodając aromatyczny olejek z jednego z kraników. Cieszyła się, że to wszystko tylko dla niej i miała zamiar korzystać z tego jak tylko mogła. Prywatny apartament na pewno będzie sprzyjał, by znów odzyskać spokój duszy, tak zmęczonej i obolałej...

                Pierwsze dni szkoły minęły bardzo szybko, chociaż nic szczególnego się nie działo. Nauczyciele zadawali sporo, wymagali naprawdę dużo mówiąc co chwila o tym co będzie ich czekać na OWUTEMach. Nowy profesor od OPCM także miał ogromne wymagania, czasem nawet wydawoło jej się, że większe niż inni. Pomimo, że w wakacje przeczytała dokładnie wszystkie podręczniki, ba, wręcz znała je na pamięć, na te zajęcia musiała specjalnie się przygotowywać, bo nauczyciel wymagał znacznie więcej niż to co w podręczniku, a nawet to co Hermiona czytała w lekturach uzupełniających. Dzięki swojemu dormitorium nie miała problemu ze znalezieniem spokoju i najczęściej to tam, wypożyczając uprzednio odpowiednie książki z biblioteki, przesiadywała w towarzystwie prac domowych i nauki. Jako prefekt naczelna musiała jeszcze odbywać dłużące się patrole w towarzystwie jakiegoś nudnego Krukona, Anthony'ego Goldsteina, którego kojarzyła jedynie dlatego, że przyjaźnił się z Michealem Cornerem, byłym chłopakiem Ginny. Niestety nie był on miłym towarzyszem, potrafił mówić jedynie o książkach i chociaż Hermiona je kochała, to ciągłego słuchania o tych samych, znanych jej doskonale tytułach już nie. Nim się spostrzegła minął wrzesień. Brak obecności przyjaciół, jako że pokłóciła się z Ronem, a Harry spędzał czas z najmłodszą Weasley'ówną, nie sprzyjał jednak dobremu samopoczuciu. Bo kto inny mógł ją zrozumieć? Nie potrafiła już zaufać byle komu, nawet jeśli tę osobę znała dość długo... Przecież zawsze była Wielka Trójca, to byli jej najlepsi znajomi, którzy wiedzieli o niej wszystko. Na szczęście nie miała tyle czasu, by rozmyślać nad tym co było.

                Biegła właśnie do biblioteki po kolejną książkę, czy skręcając w odpowiedni korytarz wpadła na kogoś. Zamykając oczy myślała już, że się przewróci, jednak nic takiego się nie stało, poczuła natomiast czyjeś ramiona nie pozwalające jej upaść.

-Granger, chyba czas nauczyć się chodzić.- usłyszała. Poznała po głosie kto to jest, szybko więc się podniosła i spojrzała przerażona.

___________________________________

Dziś trochę nudny, ale wprowadzający już do odpowiedniej akcji :D

Przepraszam, że znów tak późno, ale jestem w trakcie pisania pracy licencjackiej, mam praktyki w szkole, przeprowadzkę na głowie, nie wspomnę już o referatach, które mam do zrobienia... Dlatego też tak, a nie inaczej. Nie do końca jestem zadowolona, ale staram się jak mogę, niestety, doba ma tylko 24 godziny i nie chce się wydłużyć :(

Buziaki!