1. Prośba.

Były śmierciożerca na wolności!

                Wczoraj miała miejsce rozprawa Draco Malfoy;a, byłego śmierciożercy, syna jednego z najlepszych sług Czarnego Pana. Za sprawą swojej obrończyni, Hermiony Granger, został oczyszczony z zażutów. Żadne z nich nie chce komentować tej sprawy, dotarłam jednak do informacji, że pan Malfoy był przesłuchiwany przy użyciu Veritaserum. Prawdopodobnie udostępnił on swoje wspomnienia jako dowody w sprawie.

                Dla większości ogromną niespodzianką był fakt, że Malfoy'a Juniora bronił nie kto inny, a sama Hermiona Granger, koleżanka z Hogwartu. Według opinii naocznych świadków ta dwójka nigdy nie pałała do siebie sympatią, wręcz przeciwnie, od samego początku szczerze się nienawidzili. Powodem był fakt, że panna Granger jest córką mugoli, a jak powszechnie wiadomo rodzina Malfoy'ów ceni sobie jedynie czystokrwistych czarodziei.

                Czy świat czarodziei może czuć się bezpiecznie? Co jeśli okaże się, że wszyscy śmierciożercy byli zmuszani do służenia Czarnemu Panu? Dlaczego Hermiona Granger tak zawzięcie broniła swego wroga z czasów szkolnych? Będę badać tę sprawę na bieżąco oraz śledzić losy Draco Malfoy'a.

Rita Skeeter

Spojrzał na malutkie zdjęcie nad artykułem- on i Hermiona zadowoleni z wyroku szczerzyli się do siebie, jakby właśnie wygrali na loterii. Uśmiechnął się smutno i odłożył gazetę. Wiedział, że ta wiedźma Skeeter nie da mu teraz spokoju, ale tym się nie przejmował. Zastanawiał się jak to będzie wyglądać w Hogwarcie. Jego życie uległo kompletnej zmianie- po śmierci matki postanowił odejść z domu rodzinnego i nie utrzymywać żadnych kontaktów z Lucjuszem. Wiedział, że został zesłany do Azkabanu i jedyne czego mu życzył to pocałunku dementora. Doskonale zdawał sobie sprawę, że śmierć Narcyzy nie była przypadkowa, jak to opisywała prasa, rozumiał, że ojciec maczał w tym palce, ale nie potrafił tego udowodnić. Nagle przyszła mu pewna myśl do głowy i uśmiechnął się złośliwie.

-Tak, to dobry pomysł- powiedział sam do siebie wstając z fotela.- Tylko jak ją namówić?

Z tym pytaniem ruszył do swojej sypialni.

***

                Hermiona Granger rzuciła gazetę na stół i usiadła na kanapie. Nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Po co w ogóle się wtedy wyrywała? Owszem, chciała dobrze, ale wyszło jak zwykle... Mogła po prostu zeznawać na jego korzyść, przedstawić wspomnienia i tyle. Jak zawsze przedobrzyła i skutki będzie odczuwać jeszcze długo. Odgoniła od siebie wszystkie myśli i poszła zrobić sobie herbatę. Dzięki wojnie nauczyła się jednej przydatnej rzeczy- potrafiła wyłączyć myślenie na zawołanie, w ten właśnie sposób odpoczywała w trudnych chwilach, lub wykonywała czynności, które nie napawały jej entuzjazmem, takich jak walka. Nienawidziła tego uczucia od samego początku, chociaż wiedziała doskonale, że nie da się tego uniknąć. Tak wspominając przeszły ją dreszcze, więc ponownie skupiła się na nicości. Herbata, kanapa w salonie i książka- to było wszystko czego aktualnie potrzebowała, rozejrzała się więc po swojej biblioteczce za ciekawym egzemplarzem.

-Podręczniki przeczytane, mugolskie tytuły też... Co by tu...- nagle zamilkła, a po policzku spłynęła jej samotna łza- Przewodnik po Australii i Nowej Zelandii- przeczytała próbując zachować spokój. Po wojnie przez jakieś dwa tygodnie szukała rodziców. Dlaczego tak krótko? Bardzo szybko ich znalazła, okazało się, że byli znani w całym Melbourne, niestety nie była to miła dla niej sława... Miesiąc po tym jak znaleźli się w mieście oraz wynajęli piękny dom, w ich dzielnicy wybuchnął pożar. Pech chciał, że ich gniazdko wybudowane było z drewna... Nie mieli szans na przeżycie, wszystko wydarzyło się w nocy. Nie wytrzymała i rozpłakała się na dobre. Szlochając boleśnie poszła pod zimny prysznic, próbując zmyć z siebie wszystkie negatywne emocje. To jej wina. Gdyby nie ona na pewno by żyli...

***

                W końcu nadszedł upragniony dzień wyjazdu do Hogwartu. Gryfonka pierwszy raz od kilku miesięcy uśmiechnęła się delikatnie na myśl o szkole- jej drugim domu. Tam nie będzie miała czasu na rozmyślanie o przeszłości, bo chociaż wielokrotnie chciała zakończyć rozpamiętywanie, przebywając sam na sam ze sobą, nie udawało jej się. Ale teraz wszystko się zmieni! Znów będzie mogła skupiać się na nauce oraz obowiązkach prefekta naczelnego. Tak, otrzymała list od profesor McGonagall, która po wojnie została dyrektorką szkoły. List, który stał się jej iskierką nadziei na lepsze jutro... Spojrzała na zegarek, była dziewiąta. Ze spokojem wzięła poranny prysznic i przeniosła kufry do przedpokoju. Zjadła szybko śniadanie i zajęła się sprawdzeniem domu. Wszystko zajęło jej około godziny, więc po rzuceniu zaklęć ochronnych na budynek poszła spokojnie do cichej uliczki w pobliżu i teleportowała się na dworzec. Nie spodziewała się zobaczyć tam wielu osób i tak też się stało. Pociąg już stał, wolnym krokiem wsiadła do niego i zajęła miejsce w pierwszym lepszym przedziale. Wyciągnęła ukochaną Historię Hogwartu, po chwili odrywając się od rzeczywistości. Nie zauważyła kiedy miejsce obok niej zostało zajęte przez wysokiego blondyna, który przyglądał jej się w skupieniu. Wyładniała, pomyślał. Wyglądała na zmęczoną i smutną. Zastanawiał się co takiego może ją trapić. Słyszał, że po procesie, w którym mu pomogła Weasley ją zostawił, zabraniając kontaktu z jego rodziną. Skeeter nie omieszkała opisać tego w Proroku Codziennym, zamieszczając obok artykułu zdjęcie Gryfonki i jej byłego już chłopaka, stojących naprzeciwko siebie z groźnymi minami, zapewne się kłócąc. Tylko czy to zajmowało jej myśli? Rudzielec raczej nie był wartościowym chłopakiem, nie miał za grosz rozumu, mała to strata dla Granger.

-Malfoy!- krzyknęła przestraszona.- Długo tu siedzisz?

-Jakieś pół godziny. Również miło Cię widzieć.- odpowiedział obojętnym głosem. Ona jednak wiedziała, że za maską pozbawioną uczuć  skrywał coś, czego nie chciał pokazać innym. Zauważyła to gdy wyszli z sali rozpraw i uśmiechnął się do niej promiennie. Zauważyła wtedy w jego oczach radość, wdzięczność i coś jeszcze... Sama jednak nie wiedziała co to było.

-Coś się stało?- spytała.

-Mam do Ciebie prośbę. Nie możesz mi odmówić.- wyczuwała pewność siebie i determinację.

-O co chodzi?

-Widzisz, jedną sprawę już wygraliśmy. Teraz musimy pobawić się w detektywów.

Hermiona otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Nie wiedziała co ma mu odpowiedzieć.
__________________________________________

Jest i pierwszy rozdział, z czego bardzo się cieszę. Załatwiłam wszystko co musiałam i na jakiś czas mam względny spokój, chociaż wiem, że niedługo zacznie się dość gorący okres. Ale nie martwcie się (o ile czytacie tego bloga :P), jest on dla mnie świetną odskocznią od rzeczywistości i na pewno tak szybko z niego nie zrezygnuję ;)
Za ewentualne błędy przepraszam, starałam się wszystkie wyłapać, ale nie zawsze się da ;)
Pozdrawiam, R.