3. Powrót

                Podróż do Hogwartu minęła znacznie szybciej niż niektórzy by sobie wyobrażali. Przechadzając się podczas dyżuru pewna brązowooka Gryfonka słyszała śmiechy podczas gry w Eksplodującego Durnia, wesołe rozmowy, skupienie przy Czarodziejskich  Szachach, oraz damskie szepty omawiające kto w tym roku ma szansę na ich małe serduszka i inne typowo dziewczęce sekrety. Wszystko wydawało się takie normalne, jakby wojna mająca miejsce jakiś czas temu wcale nie miała miejsca. Zazdrościła każdej osobie, która znalazła swój sposób na cierpienia związane z tamtym wydarzeniem. Chciała także żyć już bez ciągłego przypominania sobie co się stało. Ale czy to będzie możliwe? Czy kiedykolwiek zapomni? Obawiała się, że nie. Nie chciała okazywać słabości, czego rzeczywiście nie robiła, ale czuła, iż to tylko maska. Każde złe słowo rzucone w jej stronę bolało podwójnie. Każdy negatywny moment zadawał podwójny ból. I choć chowała się pod maską silnej kobiety w głębi duszy czuła się małą, bezbronną i kruchą dziewczynką. Z zadowoleniem stwierdziła, że nic złego się nie dzieje, mogła więc spokojnie zakończyć swój dyżur i pójść do siebie, aby przebrać się w szkolne szaty.

Jakie to dziwne uczucie, myślała, to moja ostatnia podróż do Hogwartu. Na dodatek siedzę w jednym przedziale z Malfoy'em. Świat zwariował... Wiedziała doskonale, że tak było. Świat zwariował kompletnie, przewrócił się do góry nogami i gdy udało mu się wstać niechcący pozamieniał co nieco, a raczej odkrył niektóre karty... Ci którzy mówili, że są przyjaciółmi nie zawsze nimi zostali, natomiast niektórzy wrogowie stali się przyjaciółmi.

                Zauważył ją kiedy wchodziła do przedziału. Słodko wygląda, pomyślał, ale od razu zganił samego siebie. Mówiąc delikatnie, nie przepadali za sobą wcześniej, więc nie powinien myśleć o niej w ten sposób. W końcu raczej nie rzuci mu się z utęsknieniem w ramiona... Sam był już przebrany, wyszedł więc by umożliwić jej to samo. Oparł się o drzwi i zaczął zastanawiać o tym co takiego zmieniło się w życiu społeczeństwa czarodziei. Wsłuchał się w szum pociągu, zdawał się wyłapywać pojedyncze głosy, ale nie wiedział do kogo należą. Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie, a on przewrócił się na plecy wpadając do przedziału. I wtedy stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewał. Gryfonka zaczęła się głośno śmiać. Tak beztrosko, radośnie, szczerze, jak od dawna nie miała w zwyczaju. Otworzył szeroko oczy i nie wiedział jak ma się zachować.

-Prze... przepraszam- Hermiona próbowała cokolwiek powiedzieć, lecz z marnym skutkiem.- Ja... Ty... Mina... Nie mogę...- ze śmiechu położyła się obok niego i skuliła się łapiąc za brzuch. Z oczu zaczęły jej spływać pierwsze od jakiegoś czasu łzy, które nie miały nic wspólnego ze smutkiem. Przechodzący uczniowie oraz ci, którzy byli w przedziałach obok zaglądali, by ujrzeć co tam się dzieje. A widok był naprawdę komiczny: Draco Malfoy ze zdziwioną miną leżący na ziemi, a obok Hermiona Granger zwijająca się ze śmiechu. Nikt nie rozumiał co dwójka największych wrogów robi w jednym przedziale, w dodatku na podłodze. Gryfonka zauważyła gapiów, szybko więc się zreflektowała i wygoniła ich zamykając drzwi zaklęciem.

-Przepraszam- powtórzyła spokojnym już głosem.- Wpadłeś tu tak nagle ze sporą prędkością, na dodatek z tak zabawną miną, że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.- zachichotała. Draco zdziwił się jeszcze bardziej, ale nic nie powiedział, jedynie wstał i podał Hermionie rękę. Ta podniosła się szybko, otrzepała i usiadła na swoim miejscu. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, chociaż zasłaniała się książką. Było jej trochę głupio, bo nie bardzo rozumiała dlaczego pozwoliła sobie na tę chwilę radości, a z drugiej strony w końcu poczuła jakiegoś rodzaju ulgę, tak jakby przysłowiowy kamień spadł jej z serca.

                Reszta podróży minęła już spokojnie. Wysiadając dało się słyszeć znajome "Pirszoroczni" jeszcze zanim widać było osobę, która wołała, czyli Hagrida. Hermiona szybko znalazła go wzrokiem i pobiegła się przywitać.

-Hermiona! Gdzie masz Harrego i Rona?

-Nie wiem... Są pewnie gdzieś w pociągu...- próbowała wykręcić się z niewdzięcznego tematu. Przyjaciel jednak nic nie wyczuł, więc ze spokojem pożegnała się i ruszyła znaleźć wolne miejsce w powozach. Zza szyby spoglądała na mury Hogwartu i ze wzruszeniem przypominała sobie wszystkie wspaniałe chwile, które spędziła w szkole. Tych lat nie oddała by za nic w świecie...

                Uczta powitalna minęła szybko, Tiara odśpiewała swą pieśń chwaląc bohaterów, którzy poświęcili wszystko, by wygrać w imię dobra, w tym także życie. Nie obyło się bez łez, nikt nie wstydził się swoich uczuć. Malfoy siedział przez ten czas w milczeniu nie mając pojęcia jak się zachować. Poczuł dziwne ukłucie, gdy dyrektor McGonagall przedstawiała prefektów naczelnych, którymi zostali Hermiona Granger i jakiś krukon Michael Corner. Zdawał sobie sprawę, że gdyby nie to wszystko, jemu przypadłaby ta rola... Dzięki wszystkim tym myślom, nie zauważył oczu wpatrujących się w niego z każdej strony Wielkiej Sali. Nadal był popularny, chociaż zupełnie mu to nie odpowiadało. Wcześniej jego sława wiązała się z czym innym niż teraz, ale mimo wszystko nie przejmował się niczym. Był czysty, co udowodniono mu w sądzie, nikt nie mógł go już oskarżać.

                Panna Granger miała wrażenie, że to wszystko to jeden wielki sen. Kolejne przypomnienie strasznych czasów zbiło ją z tropu i zmyło resztki uśmiechu po wydarzeniu w pociągu. Ron patrzył na nią zawistnym wzrokiem przez cały czas. Starała się o tym nie myśleć, ale kompletnie się jej nie udawało. Nie słyszała nawet jak dyrektorka przedstawiała tegorocznych prefektów naczelnych, w związku z czym nieznana jej była ta druga osoba. Ledwie usłyszała nazwisko nowego nauczyciela obrony przed czarną magią- Carl Invidus. Nic jej to nie mówiło, miała jednak złowrogie przeczucia...

_______________________________

Wiem, miał być dłuższy... Ale niestety nic nie poradzę na kompletny brak czasu, wrzucam więc to co mam ;) Niestety, nauka i mnóstwo dodatkowych projektów to za dużo żeby regularnie pisać, ale staram się jak mogę!

Życzę miłego czytania i pozdrawiam ;)