2. Nowy początek

-Co Ty kombinujesz Malfoy? Czemu niby mam Ci znowu pomóc? Już raz to zrobiłam, czy to nie dużo? Straciłam przez to wszystko co miałam! Rozumiesz?! Wszystko! Zostałam sama, kompletnie sama, ale czy Ciebie to obchodzi? Dla Ciebie liczy się tylko Twój zasrany, arystokratyczny tyłek! Mnie to nie dotyczy, mam już Cię dość! Po co ja Ci pomagałam? Żeby stracić przyjaciół? Jedyną rodzinę, która mi została? Wojna się skończyła, a ja mam wrażenie jakby dopiero się zaczęła... Po jednej stronie stoję ja, a po drugiej reszta świata. Nie mam żadnych szans, zostałam zmiażdżona...- jej głos z krzyku powoli przechodził do szeptu. Nie wiedziała czemu mówi mu to wszystko, ale poczuła ulgę wyrzucając z siebie wszystko co leży jej na sercu. Spojrzała w jego oczy i nie zauważyła już maski, ale cierpienie, ból i współczucie.

On też został sam. Jedyna osoba, którą kochał nie żyła. Chciał podejść bliżej i ją przytulić, ale wiedział, że nie byłby to dobry pomysł. Siedział więc i czekał, aż sama zrobi jakiś krok. Będzie mówić dalej? Proszę bardzo, on będzie słuchał. Tyle ile trzeba. Nie powie nic, bo przecież Hermionie nie tego teraz potrzeba... Rozumiał ją doskonale, nawet bez słów.

Granger w myślach zganiła samą siebie. Przecież dowiedziała się o nim tak wiele, a mimo to dała mu do zrozumienia, że nadal uważa go za dupka. Ale czy to była prawda? Sama nie wiedziała. Chciała by znów zwyzywał ją od szlam, po czym wyszedł z przedziału, wtedy mogłaby usprawiedliwić samą siebie. Ale on tego nie zrobił, tylko siedział z wzrokiem pełnym zrozumienia. Dlaczego taki był? Czemu się nie obraził? Czemu nic nie mówi? Czuła pustkę, nie rozumiała kompletnie tego co sie dzieje dookoła niej.

-Przepraszam- szepnęła.- Później porozmawiamy, teraz to nie najlepszy pomysł.- dodała, po czym wróciła do czytania. Malfoy zdziwił się słysząc jej słowa, ale skinął głową i poszukał w swoim bagażu znanej tylko sobie rzeczy. Wiedział, że Granger i tak nie zwróci na niego uwagi, więc spokojnie mógł być w tym przedziale sobą, nie musiał znów nakładać maski obojętności.

Siedzieli tak w ciszy zajęci swoimi sprawami do czasu gdy pociąg ruszył. Na korytarzach rozpoczął się gwar, wszyscy uczniowie witali się po wakacjach i cieszyli, że znów zapanował na świecie pokój. Wojna zabrała ze sobą wiele ofiar, dając w zamian cierpienie. Nikt jednak nie mógł już nic na to poradzić, jedynie czas pozwalał ukoić rany... Wszyscy wspierali siebie nawzajem, nie pozwalali długo myśleć o tym co było. Każdy doskonale zdawał sobie sprawę, że Ci, którzy zginęli walcząc w słusznej sprawie wcale nie chcieli by, ażeby siedzieć w miejscu i płakać. Trzeba było żyć dalej, myśleć o przyszłości, o tym by już nigdy nie doprowadzić do kolejnego starcia dobra i zła. Ludzie więc śmiali się razem, snuli plany o tym co będą robić w tym roku w szkole, jakie zmiany ich czekają. Zastanawiali się kto dołączy do grona pedagogicznego, a także jaka para zostanie prefektami naczelnymi. W pociągu było więc gwarno i mimo wszystko wesoło.

Większość przedziałów była już zajęta, kiedy dwóch niedbale ubranych mężczyzn szukało wolnych miejsc. Oboje raczej nie podzielali radości reszty uczniów. Jeden z nich, bardziej wysportowany i ciemnowłosy, poprawiając ciągle okulary zaglądał do kolejnej to przegrody, gdy nagle zatrzymał się gwałtownie. Nie mógł uwierzyć w to co widział, lecz instynktownie zamknął szybko drzwi i skierował się w stronę następnych. Jednak jego rudy towarzysz nie dał się zwieść i zajrzał do przedziału, z którego uciekł przyjaciel.

-Granger!- krzyknął.- Zdrajczynio! Widzę, że zostałaś nową dziwką Malfoy'a?! Jak śmiesz wracać do Hogwartu?! Jesteś nic nie wartą szlamą!

-Ron, przestań...- próbował uspokoić go Potter, który po wybuchu przyjaciela wrócił do niego.-Hermiona tylko siedzi w przedziale, to o niczym nie świadczy!

-Harry, nie broń mnie. Dziękuję, ale poradzę sobie sama. A ty, Ronaldzie, wyjdź natychmiast.- w jej głosie czuć było lekkie drżenie, ale nie dała po sobie poznać jak bardzo zabolały ją słowa byłego chłopaka. Obiecała sobie, że nie da mu tej satysfakcji.

-Wealsey, słyszałeś co powiedziała Granger, więc wypierdalaj.

-Malfoy, nie wtrącaj się!- warknęła Hermiona.

-Przepraszam. Hermiono, chodź z nami, zostaw go.- Ron zmienił nagle ton na błagalny.-Wróć do nas, zostaw tego śmierciożercę...

-Ronaldzie, powiedziałam Ci żebyś wyszedł. Teraz mnie przepraszasz? Nie wiem czy Ci wybaczę. Wyjdź.

-Zostajesz z nim? Udowadniasz, że jesteś zwykłą szlamowatą dziwką! Nie odzywaj się nigdy do mnie, nie chcę Cię znać!- Weasley znów przestał panować nad sobą. Nagle Potter szarpnął go i wrzucił do następnego przedziału, który okazał się wolny. Zamknął go zaklęciem i wrócił do swej przyjaciółki przepraszając ją od wejścia.

-Ma teraz trudny okres, nie może sobie poradzić z tym, że nie jesteście razem...- tłumaczył.- On nadal Cię kocha, zależy mu...

-Dlatego przyszedł tutaj zwyzywać mnie od szlam. Bardzo romantycznie. Jest taki uroczy, dlaczego ja z nim nie jestem?! Harry, czy ty siebie słyszysz?- oburzyła się Gryfonka.

-Przepraszam, masz rację... Nie jest sobą, to wszystko przez zazdrość.

-O co jest niby zazdrosny?

-O ciebie. Wydaje mu się, że ty i Malfoy... No wiesz...

-Nie, nie wiem. Co takiego ja i Malfoy?!- Hermiona podniosła głos. Nie mogła już słuchać tych wszystkich bredni.

-Jemu się wydaje, że Malfoy ci się podoba i robisz wszystko żeby z nim być.

Draco wybuchnął nagle śmiechem. Chwilę później przyłączyła się do niego Hermiona, niemogąca uwierzyć co przed chwilą usłyszała od Pottera. Harry złapał się za głowę zdezorientowany i uśmiechnął się promiennie uświadamiając sobie jak głupio zabrzmiało to co przed chwilą powiedział. Malfoy i Hermiona razem? To przecież absurdalne! Arystokrata i córka mugoli? Jemu nie przeszkadzało pochodzenie panny Granger, ale Ślizgon pochodził z rodziny czystokrwistej, wręcz nie mógł pozwolić sobie na coś takiego. Potter uderzył się w czoło, ponownie przeprosił przyjaciółkę i porwał w swoje ramiona.

-Przestań Harry, to nie twoje wina, że Ron taki jest.- odpowiedziała chichocząc.- Dobrze wiesz dlaczego się rozstaliśmy i na pewno do niego nie wrócę. Skoro nie potrafił zaakceptować mojej decyzji, nie jest mnie wart.- Malfoy zdziwił się słysząc tak odważne słowa z ust Gryfonki. Zawsze wiedział, że jest silna, ale ostatnio sprawiała wrażenie zagubionej. Nie potrafił jej określić, zauważał tyle jej twarzy, jednak czuł, że każda z nich jest prawdziwa.

-No więc...

-Nie zaczyna się zdania od "no więc", Harry!

-Przepraszam Hermiono... Chciałem tylko wiedzieć jak dokładnie wygląda sytuacja między wami.- Potter wskazał na Gryfonkę i Ślizgona.

-Granger pomogła mi podczas procesu, jak zapewne wiesz. To tyle.

-Zgadza się, Harry. Dotarłam do pewnych informacji i nie mogłam siedzieć cicho. Każdemu należy się druga szansa.- zamilkła i niepewnie spojrzała na przyjaciela. Widać było, że młody Gryfon waha się jakiś czas, po chwili jednak wyciągnął rękę i zwrócił się do Malfoy'a.

-No więc... Znaczy, bez "no więc"... Może zacznijmy od początku? Harry Potter.

-Draco Malfoy.- uśmiechnęli się delikatnie, choć oboje wiedzieli, że raczej nie będą pałać do siebie przyjaźnią. Mimo to blondyn czuł, że może to być nowy początek, jak to określiła Hermiona, druga szansa dla jego beznadziejnego dotychczas życia.

_____________________________________

Jest i kolejny rozdział :) Trochę dłuższy od poprzedniego, ale obiecuję, że następny będzie jeszcze dłuższy :P

Dziękuję za wszystkie komentarze po poprzednim postem, nie macie pojęcia jak bardzo zaskoczyła mnie ich ilość! Cieszyłam się jak dziecko :) Mam nadzieję, że nie popełniłam dużo błędów w tym rozdziale, w razie czego piszcie i zwracajcie uwagę ;)

Pozdrawiam, R.